Week elfplus

Van Bet Shean aan de grens is het een dagje fietsen naar Nes Ammim. Het is wel leuk om even in een omgeving te zijn waar Nederlands niet vreemd is, al waren de meeste vrijwilligers op dit moment Duits. Ik heb er maar een weekend vakantie van gemaakt. De kamers zijn aan de prijs, maar het eten is erg goedkoop. Voor het eerst sinds lange tijd gebakken kippenpoten! Mijn buikje was weer echt blij. Ik kan met recht van 'buikje' spreken, want ik hoef 's avonds de knoop van mijn broek niet meer los te maken. Zodra ik de riem opengesp valt mijn broek al op mijn hakken.
Na Nes Ammim heb ik een nacht wild gekampeerd in Ceasarea. Volgens de kaart moest er een camping zijn, maar daar wist niemand iets van. Ik kon mijn tent gewoon op het strand zetten. Ik vond het wel passend, want mijn bijbelse naamgenoot Cornelius woonde in deze plaats.
Daarna naar Tel Aviv. Onderweg hield een automobilist me staande, en vertelde dat de vluchtstrook van rijksweg 2 toch echt gevaarlijk was (vooral omdat er soms opeens geen vluchtstrook is) en wees me de weg naar een fietsroute. Eenmaal in de stad hield iemand me staande: "It looks you have an interesting story, I 'll. buy you coffee." Maar onder de koffie moest ik uiteraard vooral naar hem luisteren.
Uiteindelijk in Old Jaffa Hostel beland, waar de bedden betaalbaar zijn mits je de kamer wilt delen met acht snurkende mannen.
Vandaag naar het Diaspora museum geweest. Daar zijn onder andere modellen te zien van synagoges over heel de wereld, waaronder Amsterdam en Curaçao. In de eerste zaal hangt een replica van dat deel van de Titusboog in Rome, waarop te zien is wat men uit de tempel van Jeruzalem geroofd heeft. Een bezoekster wijst haar vriendinnen op dit paneel en roept triomfantelijk: "Wij zijn er nog steeds!" Dat klopt, en Titus is er niet meer.
Vandaag kreeg een heel peleton rekrutren van het leger een rondleiding. Hun machinegeweer mocht niet mee naar binnen, dus hadden ze daar buiten een toren van gebouwd. Als je er twee op de grond legt en vervolgens twee dwars erop, kun je zo een toren van tachtig machinegeweren bouwen. En dan zijn er onder de rekruten van die broekies, die hoeven zich nog niet eens te scheren...
Morgen naar Jeruzalem! Ver is het niet meer, wel een klim van 800 meter. Maar daar draai ik tegenwoordig mijn hand niet meer voor om. Onderweg kom ik langs het vliegveld, dan kan ik de terugreis organiseren, en gelijk kijken hoe mijn fiets mee kan.