Week zeven

Zo, Istanbul is bereikt. De weg door Griekenland is toch lang. Als is de etappeplaatsen even opnoem: Florina, Gianoitsa, Asprovalta aan zee, Kavala, Komotini, en dan de Grieks-Turkse grens die dicht was wegens een computerstoring en waar ik mijn tentje maar naast de gestrande vrachtauto's opgezet heb... Een Libanees, die door zijn familie voor gek werd versleten omdat hij met de auto vanuit Parijs naar Libanon ging, heeft gelijk een videofilmpje met zijn telefoon gemaakt om thuis te laten zien dat er nog grotere gekken zijn.
Kamperen in Griekenland heeft trouwens zo zijn nadelen. Er groeit een heel laag gewas tussen het gras in, waar kleine bollekes aan groeien. Dat zou niet erg zijn, als er geen gemeen lange en scherpe naalden aan die bolletjes zaten. Mijn waterdichte grondzeil is nu alleen nog maar grondzeil, en mijn luchtmatje is alleen nog maar matje.
In Kavala heb ik een tweede serie niet meer benodigde landkaarten op de post gedaan, en dat bleek bijna anderhalf kilo te zijn. Dat scheelt aanmerkelijk.
In Xanthi had ik trouwens pech: Er stonden in de stad bordjes naar een kerkelijk museum in een klooster, en daar kun je als pelgrim toch niet omheen. De weg erheen bleek steil omhoog, en dan heb ik het over echt steil - bleek het gebouw wel klaar maar de collectie nog afwezig. Dus ik kon fijn het kerkje bezoeken, en vervolgens weer terug fietsen.
Wat wel leuk is in Griekenland is het gebruik van kerkjes in miniatuur in de tuin of langs de akker. Je hebt twee soorten: Kerkjes op poppenhuisformaat, waar je een icoon in kunt zetten met een lichtje en een flesje water, en dan kerkjes in de maat tuinhuis, met een vloeroppervlak tussen 1 en 4 vierkante meter. Deze kun je bij je huis zetten, dan hoeft oma niet met de rollator naar het dorp om in een kerk te bidden. Je ziet ze ook wel op parkeerterreinen van bedrijven, waar het personeel heen kan, bijvoorbeeld voor een functioneringsgesprek. Dit soort kerkjes kun je allemaal kopen bij het tuincentrum, daar staan ze gewoon tussen de tuingrillen en bloempotten. Ik wil zo'n tuinhuismodel bestellen, voor als er later kinderen bij ons komen spelen. Ik timmer er zelf wel een preekstoeltje in.
Hier in Istanbul heb ik een stel andere fietsers ontmoet, Zwitsers die naar Iran willen fietsen, maar het stuk naar Istanbul hebben ze per vliegtuig gedaan. Dan voel ik me toch wel even het mannetje.
Ik heb wel iets gesmokkeld, door Istanbul binnen te komen per autobus. Het zijn allemaal vierbaanswegen zonder vluchtstrook naar de stad, en levensgevaarlijk voor fietsers. Mijn paar woorden Turks zijn dan toch wel handig. Je vraagt: "Otogar nerede?", en van het antwoord versta ik geen hout, maar omdat de mensen ook met hun handen praten snap ik wel dat ik nog een stukje rechtdoor moet en dan linksaf. Toen ik vroeg hoelaat de bus ging, hoorde ik iets met "on besh", en daaruit begreep ik dat hij pas om drie uur zou gaan. Niet leuk als het pas negen uur is en het stadje uit een bustation, een moskee en wat middenstand bestaat, maar het is niet anders. Toen ik mijn kaartje kreeg stond er 9.15 uur als vertrektijd op, veel beter.
De Otogar in Istanbul is buiten de muren, en dus kon ik per stalen ros de stad binnengaan, op de plek waar Sultan hoe-heet-hij-ook-alweer het te paard deed.
Zaterdag een poosje varen, zondag naar de kerk en maandag begint de volgende fietsetappe, als alles goed gaat.