maandag 28 september 2009

Intermezzo

Fietsend langs 's Heren wegen valt op wat je zoal op of vlak naast het wegdek ziet. In Amsterdam heb je dat niet zo, maar waar het rustiger en stiller is zie je veel meer doodgereden dieren.
Het eerst komen de slakken. Als de weg nat is van de dauw proberen ze over te steken. Die links van de weg leven willen naar de rechterkant, de slakken die zich rechts bevinden willen naar links. Het tragische is dat geeneen verder komt dan het eerste wielespoor. Daar zie je dan de uitgesmeerde oranje vlekjes. Je kunt proberen er een te ontwijken, maar dan heb je een volgende te pakken. Sinds ik zo'n slijmbeest in mijn tent vond, ergens in Bourgondië, heb ik er minder moeite mee.
Dan krijg je de egels. Van mijn biologieles herinner ik me dat ze niet zo goed zien. Dus ze kijken voor het oversteken naar links, en zien niets komen, van rechts zien ze ook niets, dus oversteken maar... krak, alles wat overblijft is een naaldentapijtje. Vooral de kleine tapijtjes vind ik wel zielig.
Verder heb ik dode konijnen gezien, eekhoorns, twee vossen, een geit, muizen, ratten, duiven en andere vogels, en in Zuid Italië vooral katten en honden. Soms zie je nog een plukje haar waar ik geen eigenaar van kan herkennen.
Al deze dieren bleken niet opgewassen tegen het moderne verkeer. Voorlopig heb ik het zonder kleerscheuren doorstaan. En ik ben ook even de weg af, omdat ik op de boot naar Albanië zit. Spannend wat dat land me zal brengen.

3 opmerkingen:

  1. Nouja, Vrolijk stukje zeg (sarcasme), maar in ieder geval hoef je dus geen honger te leiden.
    Veel plezier in Albanië. En niet zomaar bij kastelen aanbellen als je 'savonds niets kan vinden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Cees,

    Eindelijk eens een reactie waar je misschien iets mee kunt, want van die van je zonen zul je het maar moeten hebben! Ik heb de verhalen van voorgaande weken in een adem(pje) uitgelezen, voordien was ik nog niet innerlijk geabonneerd op jouw belevenissen, maar Annemarie porde mij ertoe op, en niet zonder succes! Dikke mik van jalouzie bekruipt mij bij het lezen. Dat gevoel van vrijheid per strekkende meter en het idee dat je eindelijk eens iets in 't rond te vertellen hebt. Ja, dat zijn dingen die in het domineesambt even schaars zijn geworden als "Het Woord des Heren in die dagen" nl. van de kleine Samuël. Dus man, houd je goed, daar in dat lonkende "Witland" dat Albanië heet en trek je niets aan van sceptische reacties van je geliefden. Fiets en bid en zie niet zwart,
    mijd dus Monte Negro. Dat zal ooit een generatie verder voor je zonen zijn.
    Veel voorspoed onderweg wenst je:
    Johan Wijers

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Welke zonen zijn hier sceptisch, ik zal ze er eens op aanspreken, anders kunnen ze hun erfdeel aan zwarte bergen wel vergeten! Maar het is inderdaad wel fijn dat Cees nou iets heeft waar hij over kan vertellen, want voorheen was hij altijd zo stil. :P
    Verder heb ik hier het gevoel dat mij het een en ander aan dominee-jargon ontgaat, zelfs google weet er geen raad mee.
    Maar even serieus, leuk dat meer mensen mijn vaders wilde avontuur interessant vinden, het is inderdaad een erg bijzondere reis.

    BeantwoordenVerwijderen