Spullen

Zal ik wel of niet een fietshelm opzetten onderweg? Ik vind dat een man met zo’n ding op zijn hoofd er uitziet als een kruising tussen een mens en een reuzeninsect, die zo kan figureren in Star Trek. Maar ja, een helm vergroot wel de veiligheid. Beter een beschadigde helm dan een beschadigd schedeldak.

Met frisse tegenzin ben ik daarom naar de winkel getogen om zo’n gedrocht aan te schaffen. Behalve modellen in schreeuwende kleuren waren er ook wat minder opvallende exemplaren. Een grijze bijvoorbeeld. Dat kleurt goed bij mijn haar. Op het label staat dat deze helm “geschikt [is] voor wielrenners in de stad en op het platteland”. Wat heeft de bedenker van deze tekst eigenlijk willen zeggen? Dat deze helm niet bedoeld is voor waterfietsers? Maar er zijn nog gekkere beschrijvingen. Bij een dameshelm in wit en roze staat: “Geschikt voor wielrensters.” Zo’n vermoeden had ik al. Een wit met roze helm is vast niet bestemd voor bavianen.

Met mijn grijze aankoop kom ik thuis, en mijn wederhelft vind dat ik in ieder geval een beschaafd exemplaar heb weten te bemachtigen. Dat zijn we samen redelijk eens. “Er zit ook nog een lampje achterop”, zegt ze. Ik schrik. Geen seconde heb ik gedacht dat achter de kleine rode reflector ook nog een lichtje zou schuilgaan. Maar ze heeft gelijk. Als je er op drukt gaat er een lampje branden. Een helm met kerstversiering – vreselijk. Gelukkig kan ik het lampje gewoon uit laten, dan valt het verder niet op.

Voorlopig blijft de helm boven op mijn kamer in de doos met spullen voor onderweg. Die begint al aardig vol te raken. Tent, slaapzak, slaapmatje, kooktoestel en pannetjes, kaarten en reisgidsen, EHBO-trommeltje, fietsgereedschap - het moet allemaal mee en toch wat gewicht betreft binnen de perken blijven. "Alles wat je thuislaat is meegenomen" weet de lichtgewichtkampeerder. Daar houd ik me aan.

Ondertussen heb ik me geörienteerd op een mobiele telefoon voor onderweg, waar ik ook mijn dagboek op kan typen. Dat betekent een telefoon met een compleet toetsenbord. Het is dan wel typen met twee duimen, maar een stuk beter dan het SMS typen op het numerieke toetsenbord van een simpele mobiel. Daar kan ik helemaal niet mee overweg. Nu zijn pen en papier natuurlijk ook heel handig - maar met een blocnote kun je de tekst niet e-mailen.

Morgen is het precies een maand tot de geplande vertrekdatum. Ik begin al kriebels in mijn buik te voelen.